“အကြောက်တရား” ….. ဒီစကားလုံးလေးကို မကြာခဏ မြင်ဖူး၊ ကြားဖူးပေးမယ့် ကျွန်မအတွက် အကြောက်တရားတွေက ဘာတွေလဲဆိုတာကိုတော့ လေးလေးနက်နက်မစဉ်းစားခဲ့ဖူးတာအမှန်ပါ။ ခုတော့ မမစနိုးရဲ့အိမ်စာ တဂ်ပိုစ့်လေးရေးမယ် ဆိုတော့မှ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်လည်ဆန်းစစ်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ !!!!!
အိုး …… ကျွန်မကြောက်လန့်နေတဲ့အရာတွေ အများကြီးပါပဲလား။ အထူးစဖြင့် ကွဲကွာခြင်းတွေ၊ သေဆုံးခြင်းတရားနဲ့ ဆက်နွယ်နေသော ချစ်တဲ့သူတွေနဲ့ သေကွဲကွဲမှာ၊ မိဘတွေနဲ့သေကွဲကွဲမှာ …. ကိုယ့်အတွက် ဘာမှမပြင်ဆင်ရသေးခင် ရုတ်တရက် သေဆုံးရမှာတွေကို တွေးမိတဲ့အခါ ရင်ထဲလှိုက်လှိုက်လှဲလှဲကို ဆို့နင့်ဝမ်းနည်းသွားမိတယ်။
ကြိုတင်သိမြင်နိုင်တဲ့အကြောက်တရား (Known Fear)
တစ်နေ့နေ့ တစ်ချိန်ချိန်မှာ ကျွန်မကိုယ်တိုင်လည်း သေဆုံးခြင်းနဲ့ ရင်ဆိုင်ရမှာဖြစ်သလို ကျွန်မချစ်တဲ့မိဘတွေနဲ့ သေကွဲကွဲမှာတွေကို တွေးရင်း ကျွန်မကြောက်လန့်နေမိပါလား။ ကျွန်မ မိဘတွေကို ခုချိန်ထိ သေချာကောင်းမွန်စွာ ကျေးဇူးမဆပ်နိုင်သေးပါဘူး။ ငယ်ငယ်ကလည်း ပညာသင်ရလို့၊ အရွယ်ရောက် ပညာစုံတော့လည်း ဝန်ထမ်းဘဝနဲ့ လစဉ်လောက်ငှရုံလစာလေးကို အပ်နိုင်ရုံမျှလောက်သာ တတ်နိုင်သေးသူ ကျွန်မအဖို့ မိဘတွေကို မတောင့်မတ မကြောင့်မကြထားနိုင်တဲ့ မိဘကျေးဇူးကို အပြည့်အဝဆပ်နိုင်တဲ့ သမီးတစ်ယောက်မဖြစ်ခင် ကျွန်မကို ဖေဖေ မေမေတို့ ခွဲခွာသွားမှာ ကြောက်နေမိပါတယ်။
ကျွန်မ မိဘတွေကို ကျွန်မကိုယ်ပိုင် သွေး၊ ချွေးနဲ့ရှာဖွေထားတဲ့ ငွေနဲ့ ဗုဒ္ဓဂါယာဘုရားဖူးပို့ချင်မိတဲ့ ကျွန်မစိတ်ကူးတွေ၊ ဟိုနားဒီနားသွားရင်တောင် သက်တောင့်သက်သာနဲ့ ကိုယ်ပိုင်ကားလေးစီးလို့ သွားစေချင်မိတဲ့ ကျွန်မစိတ်ကူးတွေ အများမှ အများကြီးပါပဲ။ ကျွန်မဟာ သိပ်ကိုစိတ်ကူးယဉ်ဆန်နေသော သမီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေသလား မသိပေမယ့် ကျွန်မ မိဘတွေကိုတော့ တတ်နိုင်သလောက် ဇိမ်ခံကားကြီးတွေစီးလို့ အလှူအတန်းကို ရက်ရက်ရောရောလှူနိုင်တဲ့သူတွေ ဖြစ်အောင် ကျွန်မထားချင်ပါသေးတယ်။
ကျွန်မဖေဖေဟာ မျက်စိအမြင်အာရုံကောင်းကောင်းမရတဲ့သူမို့ ကျွန်မဟာ ဖေဖေရဲ့တောင်ဝှေးလေးတစ်ချောင်း ဖြစ်ချင်ပါသေးတယ်။ မေမေဟာ ခြေထောက်ကျိုး၊ လက်ကျိုးထားလို့ ဒုက္ခိတဖြစ်နေတဲ့အတွက် အချိန်ပြည့် မေမေ့နားမှာ နေရင်း လိုတရပြုလုပ်ပေးနိုင်တဲ့ သမီးတစ်ယောက်ဖြစ်ချင်မိပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ခုချိန်မှာတော့ ဝမ်းစာအတွက် ကုမ္ပဏီဝန်ထမ်း သမီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ အနားမှာအချိန်ပြည့် မပြုစုနိုင်သေးသလို မလောက်မငှလစာလေးသာ အပ်နှံနိုင်တဲ့ သမီးတစ်ယောက်အဖြစ် ရပ်တည်နေရတုန်း၊ ကျွန်မ မိဘတွေကို ကျွန်မစိတ်ကူးတွေရဲ့ ဆယ်ခု တစ်ခုတောင် လုပ်ပေးခွင့် မရခင်မှာ ခွဲခွာသွားမှာကို ကြောက်လန့်နေမိပါတယ်။ လူဆိုတာ သေမျိုးချည်းပဲ။ တစ်ချိန်မှာ ခွဲခွာကြရမယ်ဆိုတာ သိသိကြီးနဲ့ကို ဖြေမဆည်နိုင်အောင် ကြောက်လန့်နေမိပါတယ်။
ကြိုတင်မသိမြင်နိုင်တဲ့အကြောက်တရား (Unknown Fear)
ကြိုတင် မသိမြင်နိုင်တဲ့ အကြောက်တရားဆိုရင်တော့ ကျွန်မ မသိ မမြင်ရဘဲ ကျွန်မကို မုန်းတဲ့သူပေါနေမှာကို ကြောက်မိတယ်။ လူဆိုတာ စိတ်အခန့်မသင့်လို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အကြောင်းအရာတစ်စုံတစ်ခု တိုက်ဆိုင်လို့ပဲဖြစ်ဖြစ် နာကြည်းတတ်၊ မုန်းသွားတတ်ကြတယ်။
ကျွန်မဆီမှာ ဘာရည်ရွယ်ချက်မှ မရှိပါဘဲ ကောင်းသောအလုပ်ကို အကောင်းဘက်ကတွေးလို့ လုပ်လိုက်မိခြင်းကနေ တစ်စုံတစ်ယောက်နဲ့ တစ်စုံတစ်ခုတိုက်ဆိုင်လို့ဘဲဖြစ်ဖြစ်၊ မရည်ရွယ်ဘဲ နာကျင်သွားစေတာကနေ ကျွန်မကို မုန်းတီး သွားကြမှာ ကြောက်ပါတယ်။ တစ်ကယ်လို့များ ကျွန်မဟာ မထင်မှတ်ဘဲ သေဆုံးသွားရမယ်ဆိုရင် ကျန်ခဲ့တဲ့သူတွေထဲမှာ ကျွန်မကို မုန်းတီးနေသူရှိနေပါလားဆိုတဲ့ အတွေးကြီးနဲ့ သေဆုံးမသွားချင်ပါဘူး။
ကျွန်မ ဘဝမှာ အတတ်နိုင်ဆုံး လူတစ်ဖက်သားကို မထိခိုက်စေအောင် ပြောဆိုနေထိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်မပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကျွန်မကိုမုန်းသူထက် ချစ်တဲ့သူတွေသာ ရှိနေတာကိုလည်း ကျွန်မသိနေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီချစ်တဲ့သူတွေကိုပဲ မထင်မှတ်တာ၊ မရည်ရွယ်တာဆိုတဲ့ အကြောင်းအရာတွေကနေ စိတ်အခန့်မသင့်ဖြစ်ရင်း မုန်းသွားမှာ နာကြည်းသွားမှာကို ကြိုမသိနိုင်တာမို့ တွေးရင်းကြောက်လန့်နေမိပါတယ်။
ဘယ်အရာက ကျွန်မကိုပိုကြောက်လန့်စေတာလဲ?
သေချာတာကတော့ ကြိုတင်သိမြင်ပြီးသားဖြစ်တဲ့ ကျွန်မ မိဘတွေနဲ့ ခွဲခွာရမှာကို ပိုကြောက်နေမိပါတယ်။ တွေးမိတိုင်း ထိတ်လန့်မိတယ်။ အားငယ်သွားမိတယ်။ အထူးသဖြင့် ကျွန်မ မိဘတွေကိုဖြည့်ဆည်းပေးချင်မိတဲ့ အိပ်မက်စိတ်ကူးတွေရဲ့ ဆယ်ခုမှာ တစ်ခုတောင် မဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ရမှာကို တွေးရင်းတွေးရင်းကို ကြောက်လန့်နေမိတာပါ။
စာချစ်သူများကိုအစဉ်လေးစားစွာဖြင့်
မိုးညချမ်း
9.3.2014 (8:55 p.m)
