တစ်ကယ်တော့ အိပ်မက်ဆိုတာ? အပိုင်း (၁)

 

တိုးတိတ်တဲ့ခြေလှမ်း

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဝေးသွားခဲ့တာ

နာရီဆိုတာမရှိ … စက္ကန့်ဆိုတာမရှိ

သက်မဲ့ချစ်ခြင်းတရားတွေကို

ဖမ်းဆုပ်ဖို့ မဝံ့ရဲမှတော့

ငေးကြည့်လွမ်းမောနေရုံပေါ့ ….

*************************************************

ဒီရက်ပိုင်း ကြည့်မိပြန်တဲ့ ကိုရီးယားကား ….။ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဘ၀တုန်းက တရုတ်ကား၊ ကိုရီးယားကား ဇာတ်လမ်းတွဲတွေကြည့်ရတာ သိပ်ကြိုက်တတ်တဲ့ ကျွန်မအဖို့ အခြေအနေတွေကြောင့် မကြည့်ဖြစ်တော့တာ ကြာလှပေါ့။

ဒီတစ်ပတ်ထဲ အလုပ်ကိစ္စလည်းသိပ်မရှုပ်တာနဲ့ ပြန်ကြည့်မိတဲ့ ကိုရီးယားကား။ တိုက်ဆိုင်လှတဲ့ ဇာတ်ကွက်တွေကို ကြည့်ပြီး ကျွန်မ ကျောင်းဝန်းထဲသို့ တစ်ခေါက်ပြန်လာကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိပြန်သည်။

တစ်ကယ်ဆို ကျောင်းထဲကို ခြေပြန်လှမ်းဖို့ မဝံ့ရဲခဲ့တာကြာလှပေါ့။ Final year ကိုတောင် ဘယ်လိုအင်အားမျိုးတွေနဲ့ ဘယ်လိုတွေပြီးဆုံးလို့ မသိလိုက်အောင်ပဲ ကျောင်းပတ်ဝန်းကျင်ကနေ ထွက်ပြေးခဲ့မိသည်။

မတွေးပါဘူး။ မစဉ်းစားပါဘူး ကြိတ်မှိတ်တင်းခံထားသော်လည်း ဒီနေ့တော့ ကျောင်းထဲပြန်ရောက်လာတဲ့အခါ ကျွန်မနှလုံးသားက အသက်ရှူမရအောင်ပင် မွန်းကြပ်လွန်းလှသည်။

မိုးလေးဖွဲဖွဲရွာတဲ့ချိန် ကန်တင်းထိုင်ရင်း ကော်ဖီပူပူသောက်ရတဲ့ Feel မျိုး သိပ်ကြိုက်တတ်တဲ့ ကျွန်မအဖို့ ဒီနေ့ဟာ အမှတ်တရတွေကို တကူးတကတူးယူဖို့ ရွေးချယ်လိုက်မိပါသည်။

သူ …… သူရော ….. ကျွန်မ အမြတ်တနိုးနဲ့ ‘မောင်’လို့ ခေါ်ခဲ့ဖူးတဲ့ သူရော ဘယ်နေရာမှာလဲလို့ တွေးမိလိုက်ရပြန်ပြီ …။

*******************************************************

????????????

ဒီနေ့ ကျောင်းမသွားချင်။ ညက ကိုရီးယားကား အကြည့်ကောင်းပြီး မနက်လင်းကာနီးမှ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တာ။ ခုမနက် practical ရှိနေတော့ မသွားလို့လည်းမဖြစ်။ ၉ နာရီထိုးတော့မည် …. ကျောင်းကားလည်း လာတော့မည်။

‘အာ မဖြစ်သေးပါဘူး …. ခဏသွားလိုက်မယ်။ practical တစ်ချိန်ပြီးတာနဲ့ အိမ်ပြန်အိပ်ပစ်မယ်’ လို့ အားတင်း ကုန်းရုန်းထပြီး အပြေးအလွှားမျက်နှာသစ် …. အဝတ်အစားလဲမယ်လုပ်နေတုန်း အိမ်ရှေ့က ကျောင်းကားဟွန်းသံကြားတော့ ‘မထူးပါဘူး … အင်္ကျီလှလှပပလဲလည်း ငါ့ဘယ်သူက လိုက်ကြည့်မှာတုန်း’ ဒီအတိုင်းပဲ သွားတော့မယ်လို့တွေးရင်း ကျောပိုးအိတ်ယူကာ ကျောင်းကားဆီသို့ အပြေးအလွှား ….

‘ဟဲ့ ကောင်မလေး … အဝတ်အစားမလဲလာဘူးလား’

‘အာ … ဦးရာဇာကြီးကလဲ … သမီးက လှလှပပမဝတ်လည်း ရုပ်ခံလေးရှိပြီးသားဆိုတော့ ပကာသနတွေ မလိုဘူးလေ’ လို့ ကျောင်းကားမောင်းတဲ့ ဦးလေးကြီးကို ပြန်နောက်ရင်း ferry ရဲ့ နောက်ဆုံးခုံနားဆီ သွားဖို့ ခြေအလှမ်း တစ်ယောက်ယောက် ငါထိုင်နေကျ ထောင့်ကို ဦးသွားပြန်ပြီ။

ကျောင်းတက်တဲ့ (၂)နှစ်အတောအတွင်း ငါ့နေရာကို ဘယ်သူမှလာမဦးပါဘူး။ ဒင်းကဘာလဲဟ??? ဒီလောက် ပူနေရတဲ့ကြားထဲ ဒင်းက Hoody နဲ့ထောင့်ကပ် ပဲထုတ်နေသေး။ ချွေးအအေးပတ်ပါစေတော် ….

သိပ်တော့ မကျေနပ်သော်လည်း ရှေ့ဆုံးခုံနားပဲ ထိုင်ရင်း တစ်မှေးလောက်တော့ မှေးအုံးမှပါ …

‘ဟဲ့ … မိုးနေငြိမ်း …. ကျောင်းရောက်နေပြီ … ညက မအိပ်ရလို့လား ကျောင်းကားပေါ်လာအိပ်ရအောင်’

Maths Major က ကျောင်းကားအတူစီးတဲ့ သဲစု အသံကြားတော့မှ ကဗျာကယာထပြေးရလေပြီ …။

“ဟဲ့ ဟဲ့ ကောင်မလေး ချော်လဲမယ် အရမ်းမပြေးနဲ့အုံး”

ဦးရာဇာကြီးရဲ့ အော်သံကိုပြန်မဖြေနိုင်တော့ practical ခန်းထဲ အချိန်မှီရောက်အောင် ပြေးမှရမည်။ နောက်ကျရင် တီချယ်ကြည်ရဲ့ အကြည့်တွေကို မခံစားနိုင်။

Practical ခန်းရှေ့အရောက် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ---- တော်သေး … တီချယ်ကြည် ရောက်မလာသေး။ ခါတိုင်းလိုပဲ နေလင်းထွန်းနဲ့ စည်သူ့ဘေးသွားထိုင်ရင်း “ဟဲ့ နေလင်း… ဒီနေ့ တီချယ်ကြည် နောက်ကျနေတာလား?”

“အေး ဟုတ်တယ် …. မနက်ခင်းအရေးပေါ်အစည်းအဝေးရှိလို့ နာရီဝင်လောက်နောက်ကျမယ်လို့ ပြောထားတယ်ဟ”

“လာကွာ နေလင်း … ငါတို့ အခန်း၀မှာ သွားထိုင်ရအောင် … လက်တွေ့ခန်းကြီးက လှောင်လိုက်တာ … မိုးနေငြိမ်း နင်ရောထွက်လာခဲ့လေ”

စည်သူက ပြောပြောဆိုဆို လက်တွေ့ခန်းတံခါး၀မှာ ထိုင်ရင်းဆေးလိပ်ထုတ်သောက်မလို့ ပြင်တော့

“ဟဲ့ ဟဲ့ နေလင်းနဲ့ စည်သူ … ဒါကျောင်းဆောင်ထဲမှာနော် … ငါ နေရင်းထိုင်ရင်း နင်တို့ကြောင့်အဆူမခံနိုင်ဘူး”

ပြောပြောဆိုဆို စည်သူ့လက်ထဲက ဆေးလိပ်ကို လုပြီး အမှိုက်ပုံးထဲ ထည့်လိုက်သည်။

“အာ … မိုးနေ …. နင်က အမွှေစိန်ပဲ …. နှမြောစရာကြီး တစ်လိပ် တစ်ရာဟ နားလည်လား?....”

“စည်သူရယ် … နင် အဲ့ဆေးလိပ်ကို တစ်ရာပေးပြီး ဝယ်သောက်မယ့်အစား ငါ့ကို ဂွေးသီး တစ်ရာဖိုး ဝယ်ကျွေးလိုက်ပါလားဟယ် … ကုသိုလ်လည်း ရတာပေါ့ ….”

“အမွှေစိန်မ … နင်တွေ့မယ် … နင်မြန်မြန်ဘဲ ရမှပါဟာ … အဲ့ဒါမှ ငါတို့ နားညည်းသက်သာမှာ….”

“ဗြဲ ဟဲ ဟဲ  …. နိုးပါ စည်သူရယ် …. ငါက ငါနဲ့တန်တဲ့ယောကျ်ား ရှိတယ်လို့ကို မထင်တာ”

သူတို့ပြောလည်း ပြောချင်စရာပဲ။ ခုပဲ second year ရောက်နေပြီ ကျွန်မ ရည်းစားမထားဖြစ်သေး။ တစ်ကယ်တော့ ကျွန်မဟာ ဘာမှမဟုတ်ပါ။ Major Queen လည်းမဟုတ်။ ကျိကျိတက်ချမ်းသာနေသော သူဌေးသမီးလည်းမဟုတ်။ မာနအလွန်ကြီးလွန်းသော ခပ်မိမိခပ်မိုက်မိုက် မိန်းကလေးမျိုးလည်းမဟုတ်ပါ။

ရှိသင့်သလောက်မာနရှိပြီး အလယ်အလတ်တန်းစား ဝန်ထမ်းမိဘက မွေးဖွားထားတဲ့ ရိုးရိုးသာမာန်မိန်းကလေး တစ်ယောက်သာ။ ယောကျ်ားလေးသူငယ်ချင်းများသာရှိပြီး မိန်းကလေးသူငယ်ချင်းသိပ်မပေါင်းဖြစ်သော မိန်းမ မဆန်သော မိန်းကလေးတစ်ယောက်မျှသာ။

တစ်ကယ်တော့ ရိုးရိုးလေးသာ “အချစ်ဆိုတာ”ကို ကျွန်မ မစမ်းသပ်ကြည့်ချင်သေးသလို မတွေးဖြစ် မတွေ့ဖြစ်သေးတာလည်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်ပါလိမ့်မည်။

ကျွန်မပတ်၀န်းကျင်မှရှိနေတဲ့ အတွဲတွေ၊ ယောကျ်ားလေးသူငယ်ချင်းတွေရဲ့ ပြောသံတွေ၊ ကျွန်မကို ကြိုက်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ယောကျ်ားတစ်ချို့ရဲ့ ဆယ်မျက်နှာမကသော ဘီလူးခေါင်းတွေကို မြင်ဖူးနေတာကြောင့်လည်း ကျွန်မ မသိစိတ်က ကျွန်မကို အဟန့်အတားတစ်ခုခုအဖြစ် တွန်းပို့နေပုံရသည်။

မှတ်မှတ်ရရ Zoo Major က ကြိမ်ဖန်များစွာ ငြင်းနေပေမယ့် ကျွန်မကို သေလောက်အောင်ကြိုက်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ကတ္တီပါဖိနပ် သိပ်ကြိုက်သောယောကျ်ားတစ်ယောက်။ သူ့ဖိနပ်ထိပ်လေးကို မတော်တဆတက်နင်းမိချိန်မှာ လူကြားထဲ အကျယ်ကြီးအော်ဟစ်ခံရလို့ အကြီးအကျယ်ရန်ဖြစ်ဖူးသည်။

နောက်တစ်ယောက်ကျတော့ အတန်းရှေ့လာ၊ စကားတွေလိုက်ပြော၊ “မိုး ပြန်မကြိုက်လည်း ချစ်နေမှာ”ဆိုတဲ့ ယောကျ်ားတစ်ယောက်က အတွဲတွေထိုင်နေကြ ဘွဲ့နှင်းသဘင်နောက်က ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဖက်လို့ ထွက်လာတာလဲ မြင်ဖူးခဲ့ပြီ။

“မိုးကိုမှ အမြတ်တနိုးချစ်ပါတယ်”ဆိုတဲ့ နောက်ထပ်တစ်ယောက်ကျ လူကြားထဲ အတင်းဖက်နမ်းဖို့ ကြိုးစားလို့ မျက်နှာကို လွယ်အိတ်နဲ့ရိုက်ထုတ်ရသည်ထိလည်း ကြုံဖူးပြီ။ အံမယ်လေးလေး … တော် တော် …။ တွေးရင်းကို အော်ဂလီဆန်လို့။

“မိုးနေငြိမ်းရေ ….. ခေါ်နေတာ ကြားလားဟ” နားနားကပ်အော်လိုက်တဲ့ နေလင်းအသံကို ကြားလိုက်မှ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ဆိုတာ သတိထားမိလိုက်သည်။

“နင့် ခေါ်နေတာ ကြာလှပြီ။ ဟိုမှာ နင်သဘောကျနေတဲ့ chemistry က အစ်ကိုကြီး လာနေပြီ”

အဲ ဟုတ်သား။ ကျောင်းမှာ ကျွန်မ အလွန်သဘောကျသောလူတစ်ယောက်တော့ ရှိသည်။ ကြည့်ဖူးသော Titanic ကားထဲက လီယိုနာဒိုနဲ့ ကျွန်မ သိပ်ကြိုက်သော Westlife ထဲက Bryan (၂)ယောက်လုံးနဲ့ တူသော ကိုခန့်ညားနိုင် …။ Ohhh! My Crush …  မေးစေ့က အချိုင့်လေးကို သိပ်သဘောကျ သူပြုံးလိုက်ရင် ပေါ်လာတဲ့ ပါးချိုင့်လေးတွေက အံမယ်လေးလေး ရူးလောက်ပါသည်။

“ဟဲ့ ဟဲ့ … စည်သူ နေလင်း … ငါ့ပုံစံ ဘာဖြစ်နေလည်းဟင်”

“နင့်ပုံလား အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားကြီးနဲ့ ကျောင်းလာတဲ့ ငပျင်းမှန်း သိသာတယ် … တစ်ကယ်ပဲ ငါတို့သူငယ်ချင်းဖြစ်ပြီး လှလှပပကို မနေဘူး …။ ငါတို့တွဲတဲ့ စော်လေးတွေကိုကြည့်စမ်း … နင်များ အားကျမလား ခေါ်ခေါ်ပြရတာလည်း အမော … နင်ကတော့ ဒီပုံက ဒီပုံပဲ … ပုံဆိုးပန်းဆိုး”

“သေလိုက်ပါလား …. ငါ့များ မှိုချိုးမျှစ်ချိုး … ငါ့လှတာ ငါပဲ သိတယ် … တော်ပြီ crush ရှေ့မှာ ငါ့ဘာငါ ရုပ်တည်နဲ့နေတော့မယ်”

ပြောရင်းဆိုရင်း ကိုခန့်ညားက ကျွန်မတို့ practical ခန်းရှေ့က ဖြတ်ပြီး သူတို့အဆောင်ရှိရာ သွားဖို့ ကျိန်းသေနေပါပြီ။ လာပြီ လာပြီ တဖြည်းဖြည်းနီးလာပြီ။ ကျွန်မရှေ့ကနေ သူဖြတ်သွားချိန် ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို ငြိမ်သက်နေမိသည်။

ကိုခန့်ညားနိုင်တို့ တော်တော်လှမ်းလှမ်းရောက်တော့

“အစ်ကို အစ်ကိုရေ … ကိုခန့်ညာ …. ဒီမှာ ကျွန်တော်သူငယ်ချင်းက အစ်ကို့ကို ကြိုက်လို့တဲ့ဗျာ … နည်းနည်း စဉ်းစားပေးပါအုံး”

ဂွမ်း  သွားပြီ။ နေလင်းတော့ ငါ့ကိုအရှက်ဗြန်းဗြန်းကွဲအောင် ခွဲလေပြီ။ သူငယ်ချင်းအချင်းချင်း သစ္စာဖောက်လေပြီ။ အခန်းထဲ ပြန်လှည့်ပြေးဖို့အလုပ် ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့်ခြေလှမ်းတွေ တုံ့ကနဲ။

“ဟာ … ဟုတ်လား ညအိပ်ဝတ်နဲ့ ကလေးမ … သေချာတယ်ဆို စဉ်းစားပေးရမှာပေါ့”

အာ သွားပြီ သွားပြီ အကြီးကြီးသွားတာ။ ပြုံးပြီးပြန်ပြောလိုက်တဲ့ စကားလုံးတွေက ကျွန်မကိုတော့ ရူးခါစေလေပြီ။ စကားလှည့်ပြောပြီး လှည့်ထွက်သွားတဲ့ ကိုခန့်ညားနိုင် နောက်ကျောပြင်ကို ကြည့်ရင်း အသည်းတယားယား ရင်တလှပ်လှပ်နဲ့မို့ ဘေးနားက သူငယ်ချင်းလက်ကိုသာ ကိုက်ဆွဲမိလေတော့သည်။

“အား … ခွေး ခွေး ခွေးကိုက်တယ် …… နာတယ် နာတယ် … ကိုက်ရလားဟ …”

“sorry ပါသူငယ်ချင်းရယ် …. နင်တို့ သတ်ချင်တာရော ငါ့ crush လေး ပြန်ပြုံးပြတာကို အသည်းယားတာရော အကုန်ရောသွားလို့ပါဟယ်”

“အေး အေး … နင်လည်း ရူးမှာပဲ … လာ ဝင်မယ် … ဟိုမှာ ဆရာမလာပြီ”

**************************************************************************

“သမီး … မိုးနေ … မိုးနေရေ … ဖုန်းလာနေတယ် လာပြောလိုက်အုံး”

“အာ မနက်စောစောစီးစီး ဘယ်သူလည်း မေမေရာ … မနိုးသေးဘူး ပြောလိုက်ပါနော်….. မီး အိပ်ချင်သေးလို့”

“ဟဲ့ ကောင်မလေး (၈)နာရီကျော်နေပြီ …. ထတော့ ဖုန်းအရင်လာပြော … ပြီးရင် ကျောင်းသွားဖို့ပြင် ကျောင်းကားလာတော့မယ်”

မနက်စောစောစီးစီး မေမေ့ရဲ့ဆူသံကြားနေရမှာစိုးလို့ အောက်ထပ်ကိုဆင်းပြီး ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်သည်။

“ငြိမ်း … နိုးပြီလား? ငါပါ … ဖြိုးဇေ …”

“အာ … ကျွတ် … မနက်အစောကြီးဟာ … နင့်ကြောင့် ငါအစောကြီး ထရပြီ … ငါ့ အိပ်ရေးမ၀သေးတဲ့အချိန် ဖုန်းဆက်တာ မကြိုက်ဖူးလို့ နင့်ကို ဘယ်နှခါပြောရမလဲ …”

“မဟုတ်ပါဘူး ငြိမ်းရယ် …. ငါဒီနေ့ စာမေးပွဲဖြေရမှာမို့ နင့်ဆီဖုန်းဆက်ပြီး အသံလေးကြားရင် အားရှိသွားလို့ပါ”

“ရူးနေလား? နင်ပြောတော့ ငါ့ကြိုက်တာဆို … ငါစိတ်ညစ်အောင် မလုပ်ဘူးဆို … ခုငါအိပ်နေတုန်းတောင် နှိုးပြီး ငါ့ကို စိတ်ရှုပ်အောင်လုပ်တာ … နင်လေ … တော်တော်အတ္တကြီးတာပဲ”

“အေးပါ … ဒါဆို ငါဖုန်းချလိုက်တော့မယ် … ညနေကျ Internet ဆိုင်သွားအုံးမှာလား? ငါ အဲ့ကျမှ ဖုန်းခေါ်တော့မယ်နော် … ဘိုင့် ဘိုင့်”

ပြောချင်တာပြောပြီး ဖုန်းချသွားပြီ။ ကျွန်မမှာတော့ ဒေါသတွေထွက်ပြီးကျန်ခဲ့ရသည်။ ဒင်းက မေမေ့အားကိုးနဲ့ ငါ့ကို စိတ်အနှောက်အယှက် လာလာပေးနေတာ။ အေးပါ ငါနဲ့ တွေ့အုံးမှာပါ။

စာချစ်သူများကို အစဉ်လေးစားစွာဖြင့်

မိုးညချမ်း

8.8.2021 (8:00 p.m)