ကျွန်မ၏အတွေးကဗျာ အပိုင်းအစတစ်ချို့(၁)

ဒဿန

* “ကိုယ့်အလှည့်ကျရင် ခံနိုင်ပါ့မလား”ဆိုတဲ့ အတွေးလေးနဲ့ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး respect လေးတော့ ထားမှပေါ့ကွယ်။

*လူတစ်ဦးစီမှာ ကိုယ်ပိုင်အရည်အချင်းအလိုက် ထူးချွန်မှု၊ တတ်ကျွမ်းမှုတစ်ခုစီတော့ ရှိကြပါတယ်။ သင့်ရဲ့တတ်ကျွမ်းထူးချွန်မှုလောက် သူမတတ်ကျွမ်းတဲ့အခါ သင်သာသူ့ကို အထင်သေး ပျက်ရယ်ပြု နှိမ့်ချမယ်ဆိုရင် သင်ဟာအလွန်အထင်သေးစရာကောင်းသော လူသားအဖြစ် မှတ်ချက်ပြုရပါလိမ့်မယ်။

*မျှော်လင့်ချက်တွေပေးပြီးမှ ရိုက်ချိုးချတတ်တဲ့သူတွေကို ကျွန်မရှုံ့ချတယ်။ ပြီးရင်တော့ မျှော်လင့်ချက်တွေကို အားကိုးတကြီးဖက်တွယ်မိတဲ့ ငါ့ကိုငါလည်း အပြစ်တင်ရလိမ့်မယ်။

*မယုံမရှိနဲ့ … ဘယ်သူတွေ ဘယ်လောက်ပဲ ဘေးနားမှာရှိခဲ့ပါစေ၊ ရှိနေပါစေ … နောက်ဆုံးကိုယ်တစ်ယောက်ထဲပဲ အထီးကျန်စွာ ကျန်နေခဲ့ကြရတာပါပဲ။ အဲဒီအထီးကျန်ခြင်းမှာ အားငယ်စွာရက်မနေဘဲ အကျိုးရှိစွာ အသုံးချတတ်ဖို့ပဲ လိုအပ်တာပါ။

*“နေရာ၊ အသိအမှတ်ပြုခံရခြင်း”ဆိုတဲ့ အရာတွေကိုရဖို့အတွက် မည်သူ့ကိုမျှ“ဖား”စရာမလိုသလို မည်သူ့ကိုမျှလည်း “ဖိ”စရာမလိုပါဘူး။ ကိုယ်လုပ်စရာရှိတဲ့အလုပ်ကို တစ်ကယ်လုပ်ရင် “နေရာ”ဆိုတာ ပေါ်လာမှာဖြစ်သလို ကိုယ်လုပ်ပေးတဲ့ စေတနာမှန်လျှင်လည်း “အသိအမှတ်ပြုခြင်း” ခံရမှာ မလွဲပါပဲ။

*ခင်ဗျားတို့ သိထားတဲ့ “လောကမာယာ”ဆိုတာ တသမတ်ထဲသွားနေတာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ အရောင်စုံစုတ်ချက်တွေနဲ့ နိမ့်ချည်မြင့်ချည် အကွေ့အကောက်ပုံစံတွေနဲ့ စိတ်ဓါတ်တွေကို အောက်ဆုံးထိဆွဲချလိုက်၊ အပေါ်ပင့်တင်လိုက်နဲ့ အမျိုးမျိုးကြုံတွေ့လှည့်စားခံနေရမှာပဲ။

*လူတစ်ယောက်ကို လက်ညှိုးထိုး ခိုင်းစေတတ်တာ လူတိုင်းရဲ့မွေးရာပါအတတ်ပညာတစ်ခုပါ။ သို့ပေမယ့် သူတစ်ပါးကို လက်ညှိုးထိုးမခိုင်းခင် “မိမိကိုယ်တိုင်ရော ကိုယ်ခိုင်းမည့်ကိစ္စတစ်ခုကို လုပ်တတ်ရဲ့လား?”ဆိုတာ အသေအချာစဉ်းစား ချင့်ချိန်ဖို့လိုသလို စကားအပြောအဆို အသုံးအနှုန်းတစ်ခုကလည်း ဘယ်လောက်အတိုင်းအတာထိ “တာ”သွားတယ်ဆိုတာ သတိထားဖို့တော့ လိုအပ်ပါလိမ့်မယ်။

*လူတစ်ယောက်ရဲ့ အဆင့်အတန်းဆိုတာ “ပေတံ”နဲ့တိုင်းတာလို့ရတာမျိုးလား? အဆင့်မရှိဘူးလို့ သတ်မှတ်ခံရတဲ့ လူသားတွေက အဆင့်တွေနဲ့စတီးချိုင့်တွေမှ မဟုတ်တာ။ တစ်ခါတစ်လေမှာ “လူနေချုံကြား၊ စိတ်နေဘုံဖျား”ဆိုသလို လမ်းဘေးစျေးသည်ကတောင် တိုက်တွေ၊ ကားတွေနဲ့ နေတဲ့သူထက်တောင် စိတ်ထားမြင့်မြတ်သေးတယ်။ အတွေးအခေါ်ရင့်ကျက်သေးတယ်။

*တစ်ကယ်တော့ ကဗျာဆရာတွေဆိုတာ လူတွေရဲ့ရင်ထဲက ပုံရိပ်တွေကို ထင်ဟပ်စေအောင် ကိုယ်တိုင်လည်း ခံစားရေးဖွဲ့ သီကျူးသူတွေပါပဲ။

*စင်ပေါ်တက်ပြီး ငါက“သူရဲကောင်း”ပါဆိုပြီး အော်ဟစ်ကြွေးကြော်နေတာထက် ကိုယ်လုပ်နိုင်တဲ့ အတိုင်းအတာတစ်ခု အရည်အချင်းတစ်ခုအတွက် အချိန်တစ်ခု ရောက်လာတဲ့အခါ “သူရဲကောင်း”ဆိုတဲ့ ဘွဲ့ကို အများက ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပေးလာမယ်ဆိုတာ မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲပါဘူး။

*စောင့်စားခြင်း၊ ငိုကြွေးခြင်း၊ နာကြည်းခြင်း၊ လွမ်းဆွတ်ခြင်း၊ ပူဆွေးခြင်း၊ ရှုံးနိမ့်ခြင်း၊ အောင်ငြမ်ခြင်း”တွေမှာ နေ့ရက်မရှိဘူး၊ အချိန်မရှိဘူး။ မင်းရဲ့ကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်ချက်၊ လုပ်ဆောင်ချက် အတွေးတစ်စပေါ်ပဲ မူတည်တယ်။

*လူ့လောကအလယ်မှာ တစ်ယောက်တည်း လွတ်လပ်စွာပျံသန်းကြည့်တော့ လူတွေက ချီးမွမ်းခြင်းတွေထက် ကဲ့ရဲ့ခြင်းတွေ၊ ဖေးမနှစ်သိမ့်ပေးခြင်းထက် လှောင်ရီခြင်းတွေ၊ ဆွဲထူးခြင်းထက် တွန်းချခြင်းတွေက ပိုများနေပါရော့လား မေမေ။

*ကောင်းကင်ထက်က နေမင်းကြီးလောက်တော့ မထွန်းလင်းနိုင်ပေမယ့် ကိုယ့်ကမ္ဘာငယ်လေးမှာ ထွန်းလင်းပေးနိုင်တဲ့ ကြယ်လေးတစ်ပွင့်တော့ ဖြစ်ချင်ခဲ့မိတယ် ... 

***********************************************

အချစ် 

*အချစ်မှာ ရိုးသားချင်ကြသော်လည်း ချစ်သူနာကျင်မှာစိုးတဲ့ စိုးထိတ်တွေနဲ့ လိမ်လည်လှည့်ဖြား နေကြရတာပဲ၊ ဒါကို သိသိကြီးနဲ့ မခွဲမခွာနိုင်အောင် အလွမ်းတွေနဲ့ဝန်းရံထားကြတာလည်း “အချစ်”ပါပဲ။

*ဟိုးမှာတွေ့လား? အရောင်စုံတဲ့နူးညံ့ခြင်းတွေနဲ့ ဖန်ဆင်းထားတဲ့ တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ကမ္ဘာလေးဆီရောက်ဖို့ ငါ့လက်ကို မြဲမြဲဆုပ်ကိုင်ရင်း နားလည်မှုယုံကြည်ခြင်းတွေပဲ လိုအပ်တယ်။

*လေတစ်ချက်အဝှေ့မှာ ဝဲလွင့်သွားတဲ့ သူမဆံနွယ်လေးတွေကို ငေးမောရင်း ကျွန်တော်ခပ်တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်မိတယ် “ကျွန်တော် သူမကိုချစ်တယ်…”။

 

*အဝေးတစ်နေရာဆီ ငါ့ချစ်ခြင်းအလွမ်းတစ်စုံပစ်လွှတ်လိုက်မယ်။ မင်းရင်ခွင်မှာ အေးချမ်းခြင်းတွေ ခိုနားပါစေသား …။

*ပန်းတစ်ပွင့်ကြွေကျသွားချိန်မှာ သူမကိုကျွန်တော် အသက်တမျှ တန်ဖိုးထားချစ်မိလိုက်ပြီဆိုတာ “သူမ” မသိလိုက်ဘူး။ 

*သူ့ဆီက “ချစ်ခြင်း”တစ်ခုရရှိဖို့အတွက် “လွမ်းဆွတ်ခြင်း၊ စွန့်စားခြင်း၊ သတ္တိရှိခြင်း”စတဲ့ “ခြင်း”ပေါင်းများစွာကို စတေးပစ်ခဲ့ပြီးမှ နောက်ဆုံး“အသည်းကွဲခြင်း၊ နာကျင်ခြင်း”တွေကိုပါ အဆစ်ပေးသွားခဲ့လေသလားကွယ်။

*ဆုံမှတ်တစ်ခုရဲ့နောက်ကွယ်မှာ ဝေးကွာခြင်းတွေရှိမယ်ဆိုတာသာ ကြိုသိခဲ့ရင် ငါဒီဇာတ်ကို “က”ဖြစ်ခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူး။

*နင်နဲ့ငါ့ကြားမှာ အသက်အရွယ်တွေ အသိုင်းအဝိုင်းတွေ စည်းတွေ ဘောင်တွေမရှိခဲ့ရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ ချစ်သူရယ် ... နင်နဲ့ငါ လက်တွေမြဲမြဲတွဲလို့ ဘယ်သူမှမရှိတဲ့ ကမ္ဘာလေးတစ်ခုစီ လွတ်လပ်စွာပျံသန်းလိုက်ချင်တယ် ...

*အချိန်တစ်စက္ကန့်တောင် ကြာလိုက်ပါရဲ့လား? နှလုံးသားတွေအရည်ပျော် ရင်ခုန်သံတွေ ဝုန်းဒိုင်းကြဲ သံစဉ်တွေ စည်းချက်နဲ့အညီ ကခုန်ကုန်ကြတာ အလွမ်းတွေ ကောက်သိမ်းဖို့တောင် အချိန်မီသတိမရလိုက်ဘူး ...

*နှုတ်ခမ်းဖျားက လွမ်းတယ်ပြောတိုင်းသာ ငါ့ရင်ထဲက “အလွမ်း”တွေ ပြေပျောက်ရမယ်ဆို စက္ကန့်မလပ် မင်းကို လွမ်းတဲ့အကြောင်းတွေချည်း ပြောနေမိလိမ့်မယ် ချစ်သူ ...။ 

မိုးညချမ်း

7.3.2013 (7:21 p.m)