ရင်မှာပွင့်လန်း သီတင်းကျွတ်ပန်း

“မိုးညရေ … ၀ါကျွတ်ပြီနော် … သူငယ်ချင်းရေ ၀ါကျွတ်ပြီနော်”တဲ့။ အသက်(၂၀)ကျော်ကတည်းက သီတင်းကျွတ်ခါနီးတိုင်း ကျွန်မကြားနေကြ စကားတစ်ခွန်း …။ သူငယ်ချင်းတွေ စနောက်ကြတဲ့ ၀ါကျွတ်တဲ့အရေးထက် သီတင်းကျွတ်လပြည့်နေ့လေးမှာ ကျွန်မမိဘတွေကို ကန်တော့ဖို့အရေးကိုပဲ တွေးပူနေမိပါတယ်။ နှစ်တိုင်း၊ နှစ်တိုင်း အလယ်တန်းလောက်ကတည်းကစပြီး ကျွန်မတို့မောင်နှမ(၃)ယောက်စလုံး  ကျောင်းတက်အရွယ်တုန်းကဆိုလည်း မုန့်ဖိုးလေးတွေစုလို့၊ အလုပ်တွေဝင်ကြတော့လည်း ကိုယ့်လစာလေးတွေစုလို့ တစ်နှစ်မှမပျက်မကွက် ကျွန်မတို့ရဲ့မိဘနှစ်ပါးကို ကန်တော့ဖြစ်ခဲ့ကြတာပေါ့။ ငယ်ငယ်တုန်းက ကိုယ်တတ်နိုင်သလောက် ကန်တော့ကြပေမယ့် အငယ်ဆုံးညီမလေးကလွဲလို့ ကျွန်မနဲ့ ကျွန်မအစ်ကိုတို့က အလုပ်တွေဝင်လို့ ကိုယ့်လစာနဲ့ ကိုယ် ဖြစ်နေကြပေမယ့်လည်း ကောင်းကောင်းမွန်မွန် မကန်တော့ဖြစ်တဲ့အတွက် ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေ စိတ်မကောင်းဖြစ်ကြရပါတယ်။ တစ်နှစ်ပတ်လုံး ကိုယ်ထင်ရာကိုယ်လုပ်လို့ သီတင်းကျွတ်တဲ့အခါ “သားတို့ သမီးတို့တွေ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မနောကံနဲ့ ပစ်မှားမိခဲ့သမျှ ဝန်ချတောင်းပန်ပါတယ်”လို့ ကန်တော့လိုက်နဲ့ ဟုတ်နေပါရောလား။ ဒါကြောင့်မို့ သီတင်းကျွတ်လပြည့်နေ့လေးမှာ မိဘနှစ်ပါးကို ကန်တော့ပန်း မဆင်ခင် ဒီပိုစ့်လေးနဲ့ပဲ ဦးစွာပထမ ကန်တော့လိုက်တာပါ။

**************************************************

ဖေဖေ

ကျွန်မဖေဖေက မြန်မာ့သစ်လုပ်ငန်းက တိုင်းမန်နေဂျာတစ်ဦးပါ။ ဖေဖေ့ဆီကို လာဘ်လာဘတွေပေးကမ်း ကန်တော့လာကြတဲ့သူတွေတိုင်းကို “မင်းတို့နဲ့ထိုက်ရင် ဖြစ်လာမှာပေါ့ကွ”ဆိုတဲ့ စကားလှလှလေးတစ်ခွန်းနဲ့ပဲ ပေးလာသမျှ ငွေကြေး၊ ပစ္စည်းတိုင်းကို ငြင်းပယ်လို့ သူလုပ်ပေးစရာရှိတဲ့အပိုင်းကို ကျေပြွန်အောင် ထမ်းဆောင်ပေးခဲ့တဲ့ ဝန်ထမ်းကောင်းတစ်ယောက်ပါ။ ကျွန်မဖေဖေဟာ အင်္ဂလိပ်စာနဲ့ပတ်သက်လို့ အရမ်းထူးချွန်ပြီး ကျွန်မတို့ကိုလည်း သူ့လိုဖြစ်အောင် ငယ်စဉ်ကတည်းက သင်ကြားပြသပေးခဲ့သော်လည်း ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေဟာ အဖေလောက်နီးပါးတော်ဖို့မပြောနဲ့ ဖေဖေ့ခြေဖျားတောင်လိုက်မမှီခဲ့ကြပါဘူး။ ဗုဒ္ဓဝင်သမိုင်းကြောင်းနဲ့ပတ်သက်လို့ပဲ ဆွေးနွေးမလား။ အထွေထွေဗဟုသုတနဲ့ပတ်သက်လို့ပဲ ပြောမလား … ဖေဖေမသိဘူးဆိုတဲ့စကားမျိုးဘယ်တော့မှ မကြားခဲ့ရပါဘူး။ ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေသာမက မည်သူနဲ့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကျွန်မတို့သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းတွေကအစ မသိတာရှိလို့မေးခဲ့ရင်လည်း ဖေဖေ့ဘက်က အမြဲတမ်းပြောပြလမ်းညွန် ဆွေးနွေးပေးခဲ့တာချည်းပါပဲ။ ဂီတနဲ့ပတ်သက်ရင်လည်း စောင်း၊ Piano၊ မယ်ဒလင်အစရှိတဲ့ မြန်မာတူရိယာတွေကို တီးတတ်သလို မြန်မာသံစဉ်တွေကို နှစ်သက်ခုံမင်တတ်သူတစ်ယောက်ပေါ့။ ကျွန်မနဲ့ညီမလေးကိုလည်း မေမေ့ထက်ပိုပြီး မိန်းကလေးကိစ္စကအစ အချစ်ရေးအချစ်ရာအဆုံး ဂရုတစ်စိုက်ရှိလှတဲ့ ဖေဖေပါ။ ဖေဖေက ခွဲစိတ်မှုချွတ်ချော်မှုတစ်ခုကြောင့် မျက်လုံးတစ်ဖက်ကောင်းကောင်းမမြင်ရသလို နောက်ထပ်တစ်ဖက်ကို ထပ်မံခွဲစိတ်ဖို့ရာတုံ့ဆိုင်းနေခဲ့လို့ ကျန်တစ်ဖက်ပါ မျက်စိလွှာပျက်စီးပြီး သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မှန်ဘီလူးအထူကြီးနဲ့ ဗုဒ္ဓစာပေတွေဖတ်တုန်း၊ သီတဂူဆရာတော်ကြီးဆီမှာ Dip in Buddism သင်တန်းတွေတက်ရင်းနဲ့ စာမေးပွဲတွေဖြေနေတုန်း၊ ဖြေတဲ့စာမေးပွဲတိုင်းကိုလည်း ထူးချွန်စွာအောင်မြင်နေတုန်းပေါ့။

တစ်ခါတစ်လေ ဒေါသအရမ်းကြီးတတ်တာက လွဲလို့ အရက်မသောက်၊ ဆေးလိပ်မသောက်၊ လောင်းကစားမလုပ်၊ မိန်းမ မရှုပ်တဲ့ အဖေတစ်ယောက်မို့ ကျွန်မအမြဲဂုဏ်ယူမိတယ်။ ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေ ဖေဖေ့လိုအသက်(၇၅)နှစ်ကျော်သည်ထိ မျက်လုံးနှစ်ဖက် ကောင်းစွာမမြင်ရတာက လွဲလို့ ကျန်းမာသန်စွမ်းလှတဲ့ ဖေဖေ့လိုနေနိုင်ပါ့မလား?

မေမေ

ကျွန်မမေမေကလည်း သမဝါယမဝန်ကြီးဌာနက အရာရှိတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့ပဲ ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေကို အရွယ်ရောက်လာအောင် ထိန်းကျောင်းပဲ့ကိုင်ပေးခဲ့သူပါ။ မိတ်ကပ်မလိမ်း၊ နှုတ်ခမ်းနီမဆိုး အလှမပြင်တတ်တဲ့ ကျွန်မမေမေက တင်ပါးကျော်လောက်ရှိတဲ့ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးနဲ့ သနပ်ခါးသာအမြဲလိမ်းတတ်ပြီး ကျွန်မတို့တွေအတွက် ဝတ်ကောင်းစားလှတွေ ဝယ်ဆင်ပေးတတ်ပေမယ့် သူမကိုယ်တိုင် အဝတ်အစားအသစ်တစ်စုံကို ဝယ်ဖို့နှမြေတွန့်တိုတတ်သူပေါ့။ မေမေဟာငယ်စဉ်ကတည်းက ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေကို ရိုက်နှက်ဆုံးမခြင်းအလျဉ်းမရှိခဲ့ပါဘူး။ အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့်ပြောပြပြီး မှန်ရာကိုသာရွေးချယ်ခိုင်းခဲ့ပြီး ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေကို လိမ္မာရေးခြားရှိအောင်သွန်သင်ပေးခဲ့သူပေါ့။ မေမေပြောနေကြစကားတစ်ခွန်းက “ကျွန်မသားသမီးတွေက ရိုက်နှက်ထုထောင်းပြီး ဆုံးမရလောက်အောင် မိုက်မဲတဲ့သူမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ယုံကြည်တယ် … ရိုက်နှက်ဆုံးမလိုက်လို့ ကလေးမှာစိတ်ဒဏ်ရာရသွားခဲ့ရင် သူမတစ်သက်လုံး နောင်တရလို့ ဆုံးမှာမဟုတ်ဘူး”တဲ့လေ။ မေမေကတော့ အလုပ်ကနေ လုပ်သက်ပြည့်ပင်စင်ယူပြီး (၄)လလောက်မှာ အရှိန်ပြင်းစွာချော်လဲပြီး ညာဘက်တစ်ခြမ်းလုံး ကျိုးသွားလို့ ချိုင်းထောက်(သို့)တုတ်ကောက်တစ်ခုခုပါမှ လမ်းကောင်းမွန်စွာ လျှောက်နိုင်သူဖြစ်နေပေမယ့် သူ့လက်သူ့ခြေနဲ့ သူ့စိတ်တိုင်းကျ ကျွန်မတို့မောင်နှမ(၃)ယောက်လုံးကို ကလေးငယ်တွေလို ထိန်းကျောင်းတုန်းပေါ့။ ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေ မေမေ့လိုအသက်(၆၅)နှစ်ကျော်သည်ထိ ခြေထောက်မကောင်းတဲ့ဒုက္ခိတဘဝနဲ့ ကျွန်မတို့မျိုးဆက်သစ် သားသမီးတွေကို ထောက်ပံ့ကျွေးမွေးနားလည်ပေးနိုင်ပါ့မလား?

တစ်ခါတစ်လေအလွန်အကဲစိတ်ပူလွန်းတတ်ပြီး ရှင်းပြရခက်တာလေးကလွဲလို့ သားသမီးတွေအပေါ် ၁၀၀% နီးပါးနားလည်ပေးပြီး လိုအပ်သမျှကို တတ်စွမ်းသမျှဖြည့်ဆည်းပေးတတ်တဲ့ မေမေ့သမီးဖြစ်ရတာ ဒီဘဝမှာ ကျွန်မအတွက်တော့ အကောင်းဆုံးဆုလာဒ်တစ်ခုပါပဲ။

**************************************************

ကျွန်မမိဘနှစ်ပါးစလုံးက ကျွန်မတို့မောင်နှမ(၃)ယောက်စလုံးကို ပညာရေးမှာထူးချွန်သူတွေဖြစ်အောင် အားသွန်ခွန်စိုက် ပံ့ပိုးပေးခဲ့ပေမယ့် ထင်သလောက်မထွန်းပေါက်ခဲ့ကြပါဘူး။ မိဘတွေမျှော်မှန်းသလို အမြင့်ဆုံးမရောက်ခဲ့တောင် အောက်ဆုံးမှာရှိမနေခဲ့တဲ့ ကျွန်မတို့မောင်နှမ(၃)ယောက်စလုံးအတွက် အမြဲဂုဏ်ယူနေတတ်ကြသူတွေပါ။ ငယ်စဉ်ကတည်းက ကိုးလလွယ်၊ ဆယ်လဖွားလို့ အပင်ပန်းခံကျွေးမွေးစောင့်ရှောက် ပညာသင်ကြားပေးခဲ့ပြီး လူ့လောကအလယ် မျက်နှာမငယ်ရအောင် လူတန်းစေ့ထားပေးနိုင်အောင် အပင်ပန်းခံလို့ တစ်ဖက်တစ်လမ်းက မိသားစုစားဝတ်နေရေးအတွက် စီးပွားရှာရသလို ကျွန်မတို့မောင်နှမ(၃)ယောက်ကိုလည်း လိမ္မာရေးခြားရှိအောင် ပညာရေးထူးချွန်အောင် အမြဲသွန်သင်ဆုံးမပြသပေးခဲ့တဲ့ မိဘတွေပေါ့။ ကျွန်မအလွန်ဝါသနာပါတဲ့ ပရဟိတအလုပ်ကိုလည်း အတိုင်းထက်အလွန်အားပေးပြီး သေချာလမ်းညွှန်ပြသဆုံးမပေးတတ်သူတွေပါ။

ကျွန်မမိဘ(၂)ပါးစလုံးက ကျန်းမာရေးမကောင်းကြသူတွေ ဖြစ်ပေမယ့် ကျန်းမာရေးချူချာလှတဲ့ ကျွန်မနေမကောင်းဖြစ်ရင်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ကျွန်မအစ်ကိုနဲ့ ညီမလေး နေမကောင်းရင်ပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့ကိုယ်တိုင်သေချာပြုစုယုယပေးရမှ ကျေနပ်ကြသူတွေပေါ့။ ဘယ်တော့မှ သူတို့အတွက် သူတို့မပူပင်ရဘဲ ကျွန်မတို့မောင်နှမ(၃)ယောက်အတွက်ပဲ အမြဲတစေပူပန်နေတတ်ကြသူတွေပါ။ ကိုကိုကတော့ မေမေပုံသွင်းတဲ့အတိုင်း သူဝါသနာမပါတဲ့ တပ်မတော်နည်းပညာတက္ကသိုလ်တက်ပြီး ရာထူးဂုဏ်ပုဒ်တွေနဲ့ ဖြစ်ခဲ့သလို ညီမလေးကလည်း မေမေတို့မျှော်မှန်းသလောက်နီးပါး ကြိုးစားနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်မတစ်ယောက်ထဲ B.Sc(IC)ဆိုတဲ့ ဘွဲ့လေးတစ်ခုနဲ့ ဘွဲ့လွန်ဒီပလိုတစ်ခုနှစ်ခုသာရခဲ့ပေမယ့် မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်းတွေကြားမှာ သူတို့အတွက် ကျွန်မဟာဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားစရာသမီးတစ်ယောက်အဖြစ် အမြဲထုတ်ဖော်ပြောခဲ့သူပါ။ ကျွန်မဝါသနာပါလှတဲ့ ပရဟိတလုပ်နေခြင်းအတွက်လည်း သူတို့တွေအမြဲဂုဏ်ယူ နေခဲ့ကြသူတွေပေါ့။

ခုလိုဝါလကင်းလွတ်ပြီး သီတင်းကျွတ်တော့မယ်ဆိုတော့ ခါတိုင်းနှစ်တွေလိုပဲ ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေ ကန်တော့ဖြစ်ကြအုံးမှာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မတို့မောင်နှမ(၃)ယောက်စလုံး အရွယ်လေးတွေရလာတော့ မိဘတွေအပေါ်ရှက်တတ်လာတယ်။ အားနာလာတယ်။ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက လိုလေသေးမရှိအောင် ပြုစုယုယပေးခဲ့ပေမယ့် ကျွန်မတို့မောင်နှမ(၃)ယောက်စလုံးကတော့ မိဘတွေမျှော်မှန်းထားသည်ထိ မရောက်ခဲ့တဲ့အတွက် ကိုယ့်ကိုကိုယ်ရှက်မိပါတယ်။ အစားထိုးလို့မရနိုင်တဲ့ ကြီးမားသော မြင့်မိုရ်တောင်ကြီးဖြစ်တဲ့ ဖေဖေနဲ့ မေမေတို့ရဲ့သားသမီးဖြစ်ရတာ ဒီဘဝမှာဘာနဲ့မှလဲလို့မရနိုင်တဲ့ အကောင်းဆုံးပိုင်ဆိုင်ခြင်း ဆုလာဒ်ပါပဲ။ ကျွန်မတို့မောင်နှမ(၃)ယောက် မှန်သောအလုပ်ကို လုပ်ခဲ့ရင်လည်း ဝမ်းသာအားရနဲ့ဂုဏ်ယူတတ်သလို မှားတဲ့အမှုကို ပြုခဲ့ရင် အမှန်ကိုလမ်းညွှန်ပြသဆုံးမတတ်သလို နာကျင်ဝမ်းနည်းစရာ ကြုံတွေ့ပြန်ခဲ့ရင်လည်း ရင်ခွင့်တံခါးဖွင့်လို့ နှစ်သိမ့်ငိုကြွေးစေတတ်တဲ့ ကျွန်မ မိဘတွေကို ဆုံးရှုံးရမှာ တစ်နေ့တစ်ခြားတွေးကြောက်နေမိပါတော့တယ်။

မိုးညချမ်း

16.10.2012(10:30 a.m)